In eerste instantie leek het stormweer van 22-23 december, die op het strand van Scheveningen een groot aantal bomschuiten had verwoest, op volle zee te zijn meegevallen. De zeillogger SCH 232 die aan de trawlvisserij deed was echter nabij Texel toch in het slechte weer terechtgekomen. Zware stortzeeën bestookte het schip zodat het veel water maakte. Ter hoogte van Terschelling gekomen was er niet veel meer nodig of de logger was verzwolgen. Bij één van de stortzeeën sloeg matroos Benjamin Pronk overboord en verdween in een oogwenk. Schipper H. Grootveld sloeg daarbij tegen het dek en raakte aan zijn arm zwaar gewond. Daarnaast voltrok zich nog een wonder. Een andere matroos die ook overboord was geslagen, raakte daarbij onder het schip en alsof hij werd gekielhaald, kwam hij aan de andere zijde van de logger weer boven water. Een daaropvolgende stortzee smeet de gelukkige matroos vervolgens weer aan dek! De situatie was intussen zo hachelijk geworden dat de bemanning op het punt stond om de moed op te geven. Totdat de logger voor de wind viel en zich rechtte, waarna op het aandringen van een nog kwieke 16-jarige jongen de pompen in stelling werden gebracht. Ruim een halve dag was er nodig om met de hand de logger leeg te pompen. Pas op 27 december liep de logger, die behalve aan het tuig verder weinig schade had opgelopen, te Vlaardingen binnen waarna de gewonde schipper zijn verhaal aan de intussen overgekomen reder A. Hoogenraad kon doen.